Het huwelijk had vroeger als uitgangspunt dat je alijd bij elkaar bleef. Er was ook de maatschappelijk druk daarvoor. Vandaag is dat haast omgkeerd en koppels, getrouwd of niet, met kinderen breken op voor niemendallen... want carpe dièm. Als je relatie niet zoals op Instagram is zou ik toch maar eens diep beginnen nadenken. Statistisch gezien (80%) breekt de vrouw in de meeste gevallen de relatie op. De huwelijkstatistieken van huwelijken die standhouden worden uitsluitend getrokken door de oude pre-baby boomer generatie en immigranten. Er is een verschil tussen het platteland en steden maar in steden is de kans op scheiding van huwelijken/koppels van autochtone ouders met kinderen ver boven de 50% nog voor het oudste kind zijn/haar 10e levensjaar bereikt.

Ik en mijn ex-partner waren 8 jaar samen. Mijn ex was 25 en ik 31 toen we mekaar tegenkwamen en het was liefde op het eerste gezicht. 3 Jaar later waren we wettelijk samenwonend en de jaren nadien kregen we 3 kinderen. Voor ik haar tegenkwam werkte ze halftijds bij een KMO als administratief bediende en daarnaast ontwerpt ze hoeden maar dat brengt nauwelijks iets op. Eigenlijk is dat een hobby maar ieder zijn ding/droom zou ik zeggen. Onze jongste is nu 2,5 jaar en de oudste 5,5 jaar. 3 Maanden geleden heeft ze er de brui aan gegeven en ik vermoed dat ze intussen ook anderen ziet. We doen 50/50 co-ouderschap in 2/3/2. Ze heeft vrij snel een advocaat onder de arm genomen aangemoedigd door haar collega's die ook allemaal gescheiden zijn en haar eisen overstijgen het absurde. Ik ben ook langs een advocaat geweest en ben klaarblijkelijk gechareld. Haar halftijdse job die ze al had nog voor we mekaar kenden levert jaarlijks nog geen 20.000 op. Zelf heb ik momtenteel een goede functie en verdien ik boven de 60.000. Hoewel ze er niet aan denkt om voltijds te gaan werken, we 50/50 co-ouderschap doen en ze zelf de stekker uit de relatie heeft getrokken zou ik haar een hele hoop kinderallimentatie moeten betalen (tegen de 1000 euro) zodat de kinderen bij beide ouders zogezegd de zelfde levensstandaard zouden hebben. Ik snap niet dat ik (en onze kinderen) moeten boeten voor enerzijds het feit dat zij de relatie opbreekt maar ook dat ze het in het dagelijks leven liever rustig aan doet in haar halftijdse job terwijl ik mij met een hele hoop stress dagelijks uit de naad moet werken. Ze is altijd veel uitgegaan en dat is nooit echt veranderd. Vermoedelijk ziet ze iemand anders maar dat maakt wettelijk gezien niets uit en zelfs al heeft ze elke week een andere partner, financieel zou dat 0% impact hebben op de kinderallimentatie die ik haar verplicht ben te betalen.

3 jaar geleden had ik een ontslagen collega. Die was op een dag door het lint gegaan en had een vuilbak stukgeschopt op het werk. Ik wist dat die getrouwd was, 3 kinderen had en een vrouw had die niet werkte en de scheidingsprocedure was toendertijd ingezet. Indertijd dacht ik dat die het moeilijk had met de verwerking van wat er gebeurde. Nu daagt het tot mij dat die eigenlijk veroordeeld was om te werken en onderhoudsgeld te betalen voor zijn kinderen en daarnaast ook nog eens een vrouw die hem aan deur had gezet en dat het dan in zijn hoofd weinig uitmaakte of hij werk had waar hij de helft van zijn inkomen moest afdragen of geen werk meer had wegens ontslag.

Enkel wanneer beide (ex-)partners nagenoeg hetzelfde verdienen ben je niet gechareld. Wanneer je (ex-)partner aanzienlijk meer dan jou verdient heb je de jackpot beet en hoef je niet meer van je luie reet tot als je kinderen de deur uit zijn. Waarom gaat ne mens eigenlijk nog werken? Meer dan de helft wordt wegbelast via personenbelasting, gemeentebelasting, RSZ, bedrijfsvoorheffing, roerende voorheffing, consumptiebelasting onder de noemer BTW, accijnzen, GAS-/en verkeersboetes (zelden welliswaar) enzovoort en dan moet je daarbovenop nog eens feitelijk iemand in het levensonderhoud gaan voorzien die jou aan de deur heeft gezet voor een ander.

Die alimentatie gaat ze belasting mogen op betalen.
Zelf is voor u die alimentatie inbrengbaar.
Al een kleine troost.
En de rest dit is uw verhaal, het verhaal van uw ex ....
Er zal altijd wel een reden zijn dat ze het afbollen.

Spijtig dat je het eerst moet ondervinden vooraleer de lamp gaat branden.

Je gaat beter part-time werken en in de resterende tijd 'nog wat hofkes doen' ...

Ga zelf halftime werken, geld dat je minder verdient gewoon minder aan alimentatie.
Zelfde levensstandaard bij beiden, voila.

gumi schreef: ↑12 augustus 2021, 10:36 ... zou ik haar een hele hoop kinderallimentatie moeten betalen (tegen de 1000 euro) zodat de kinderen bij beide ouders zogezegd de zelfde levensstandaard zouden hebben.

..., financieel zou dat 0% impact hebben op de kinderallimentatie die ik haar verplicht ben te betalen.

... dan moet je daarbovenop nog eens feitelijk iemand in het levensonderhoud gaan voorzien ...

Kinder-allimentatie is geen geld dat je voor je ex-partner "moet" betalen!
Dit is jouw tussenkomst in de kosten voor de opvoeding van jouw kinderen.
Er bestaat geen enkele redelijke uitleg waarom je die tussenkomst niet voor je kinderen zou moeten/willen betalen.
(Hier hebben de eventuele 'fouten' en/of de inkomsten van de ex- geen enkele invloed op.)
Bovendien is 1000 euro vrij weinig voor 3 kindjes (of zijn ze dat misschien niet waard met een eigen inkomen van 60000 euro?

Het zijn niet zijn kinderen maar" hun " kinderen, "redelijk " is dat beiden zelfde verantwoordelijkheid in kosten op zich nemen, ongeacht of die spruiten dat wel of niet waard zijn.
Waar is de emancipatie ineens gebleven?

De ontvangen alimentatie wordt voor 100% aangegeven, maar is slechts voor 80% belastbaar als de volgende voorwaarden vervuld zijn:

als de ontvanger van de alimentatie nog andere inkomsten heeft, wordt het alimentatiebedrag daarbij opgeteld en globaal belast
als een minderjarig kind de alimentatie krijgt, moest de ouder die het kind ten laste heeft, vroeger altijd een aangifte aanvragen op naam van het kind. Kinderen jonger dan 16 jaar die alleen onderhoudsuitkeringen ontvangen, kleiner dan de belastingvrije som van 8.990 euro (inkomsten 2020), krijgen nu in principe een voorstel van vereenvoudigde aangifte.

kingsfan schreef: ↑12 augustus 2021, 20:24 Het zijn niet zijn kinderen maar" hun " kinderen, "redelijk " is dat beiden zelfde verantwoordelijkheid in kosten op zich nemen, ongeacht of die spruiten dat wel of niet waard zijn.
Waar is de emancipatie ineens gebleven?

Inderdaad: elk de helft van de kosten bijdragen én elk de helft van de opvang en het opvoedingswerk verrichten.
Indien één van de ex-partners een groter deel van de opvang op zich neemt, zal de (jeugd)rechter verhoudingsgewijs het alimentatiebedrag aanpassen.
Rechters hebben daar genoeg ervaring mee, en de alimentatie wordt aangepast, als de situatie verandert. Als je van oordeel bent dat dit het geval is, kan elke ex- een herziening aanvragen, mits de nodige bewijzen.

een vrouw en kinderen zijn duur, te duur...

pukkie007 schreef: ↑12 augustus 2021, 18:43 Spijtig dat je het eerst moet ondervinden vooraleer de lamp gaat branden.

Je gaat beter part-time werken en in de resterende tijd 'nog wat hofkes doen' ...

Heb ooit ook zo ene gekend.
Kwam een paar dagen wat interimwerk doen en gaf er dan de brui aan.
Hij was dan in orde om een werkloosheidsuitkering te trekken en was dan weer even gerust gelaten van de RVA.
Al wat hij verdiende was toch om terug af te geven. De kinderen zag hij nauwelijks en de ex was te lui om te werken.
Heel zuur dat je zo door het leven moet..

Een man moet niet alléén financieel opdraaien voor de opvoeding van hun kinderen.
Als de man 500 euro zou moeten betalen, zou alsdan de vrouw ook 500 euro moeten betalen,
Op de rekening zou dan 1000 euro /maand komen, en verhoogd met het kindergeld..
Dit zou een faire oplossing zijn,zeker als er co ouderschap is..

Voor je trouwt moet je over 1 ding goed eens zijn: beide partijen zijn evenwaardig en dragen evenveel bij tot de relatie. Dit kan financieel zijn, maar even goed tijd (de was, plas, op kinderen letten,...), moeite (een dik betaalde manager doet even veel moeite dan de partner die woningen poetst) enz zijn.

Als je vanaf de start hier niet mee akkoord bent, trouw dan niet en heb geen kinderen, anders krijg je alleen maar miserie. Hoe oneerlijk je verhaal ook lijkt, je moet volgens mij niet klagen als je partner op het einde van de relatie dezelfde financiële situatie heeft als in het begin en dan plots beseft dat je moet bijleggen.

Als jullie beide starten met een compleet andere financiële situatie voor het trouwen, laat dit dan vastleggen. Ik ken behoorlijk wat relaties waarbij de man of vrouw meer inbrengt bij de aankoop van hun woonst en dit dan ook zo laten noteren door de notaris om zich zo te "beschermen" bij een mogelijke scheiding.

ludo schreef: ↑13 augustus 2021, 01:32 Een man moet niet alléén financieel opdraaien voor de opvoeding van hun kinderen.
Als de man 500 euro zou moeten betalen, zou alsdan de vrouw ook 500 euro moeten betalen,
Op de rekening zou dan 1000 euro /maand komen, en verhoogd met het kindergeld..
Dit zou een faire oplossing zijn,zeker als er co ouderschap is..

Volledig mee akkoord, maar die regeling kan alleen maar toegepast worden indien:
beide ouders (om beurten) elk voor de helft van de tijd voor opvang en opvoeding van de kinderen zorgen.
In veel situaties is dit niet zo en heeft de opvangende ouder (vader of moeder) veel grotere kosten dan de andere ouder.

Als een rechter co-ouderschap uitspreekt, dan zal hij ook géén alimentatiegeld doen betalen aan één van de partners.
Bijgevolg vermoed ik dat topicopener niet zélf voor de opvang zorgt voor hun nog zeer jonge kindjes.

Wat betekent "in 2/3/2" in "We doen 50/50 co-ouderschap in 2/3/2." ?

Dat is een type van verblijfsregeling voor de kinderen van gescheiden ouders.