er zijn er die niks meekrijgen, en wel meer dan 125 euro maaltijdsex afgeven per maand

Predah schreef:ik heb tussen 1999 en 2006, elke maand mijn maaltijdcheques en 125 euro afgegeven om thuis te blijven wonen.
De 125 euro heb ik nadien meegekregen bij het samenwonen. Dat is nota bene alles wat ik heb meegekregen.

Het is moeilijk inschatten wat je precies bedoelt met "Dat is nota bene alles wat ik heb meegekregen.". In ieder geval behoor je materieel gesproken tot een bevoorrechte groep. Je hebt zes-zeven jaar thuis kunnen wonen en veel sparen toen je al werkte. Daarna heb je ook nog eens 10000€ gekregen toen je alleen ging wonen, zomaar en voor niets. Relatief weinig mensen kunnen dat zeggen...

Heb je dan geen goede opvoeding meegekregen?

Predah schreef:ik heb tussen 1999 en 2006, elke maand mijn maaltijdcheques en 125 euro afgegeven om thuis te blijven wonen.
De 125 euro heb ik nadien meegekregen bij het samenwonen. Dat is nota bene alles wat ik heb meegekregen.

zielepoot toch, heb zelf 20 jaar zo'n 10.000 BEFkes per maand betaal voor kost en inwoon, maakte bovendien de kost nog zelf klaar ook en heb daarvoor niets meer in de plaats gehad op het einde van de rit en ik vond en vind dat vrij normaal, maarja de jeugd van tegenwoordig ....

@ Kweeni: hoe lang heb jij dan thuis gewoond? Tot +/- aan je 40 jaar ofwa?
Want ik vind dat je Predah nogal snel een zielepoot vindt...

aerox schreef:Ik zou mijn kinderen laten betalen maar dat geld dan opzijzetten om het ze "cadeau" te geven als ze zelf hun huis aankopen.

+1

Ook om te verhinderen dat ze al het geld dat ze verdienen met een eerste job verbrassen. Er is niks mis met je kinderen de waarde van geld te leren kennen, ook al moet je daarvoor soms "neen" zeggen op een "krijg ik dit of krijg ik dat".

"Ik wil alles gratis en een ander betaalt" is immers niet realistisch, hoe hard sommigen dat ook zouden willen.

Ten einde raad naar de rechter stappen? Je moet dan wel beseffen dat het 90% zeker niet meer goed komt met je gezin.

Als die zoon echt in alles dwars zou liggen en het gezinsleven zo goed als onmogelijk maakt, dan zou ik verhuizen met mijn 2 andere zonen. Maar zoals hierboven al gezegd, zal er daar wel veel meer aan de hand zijn. Als geven en nemen elkaar niet in evenwicht houden is het hommeles. Familieproblemen raken daarenboven zelden opgelost.

aerox schreef:Ik zou mijn kinderen laten betalen maar dat geld dan opzijzetten om het ze "cadeau" te geven als ze zelf hun huis aankopen.

Die methode kan fiscaal nadelig uitpakken voor je kinderen als je te vroeg sterft...

pukkie007 schreef:Ten einde raad naar de rechter stappen? Je moet dan wel beseffen dat het 90% zeker niet meer goed komt met je gezin.

Als die zoon echt in alles dwars zou liggen en het gezinsleven zo goed als onmogelijk maakt, dan zou ik verhuizen met mijn 2 andere zonen. Maar zoals hierboven al gezegd, zal er daar wel veel meer aan de hand zijn. Als geven en nemen elkaar niet in evenwicht houden is het hommeles. Familieproblemen raken daarenboven zelden opgelost.

niet verhuizen, door de vrederechter uit het huis laten zetten hoe hard het ook is.
Verhuizen is al niet goedkoop, en dan moet je hem er ook nog uit het oude huis krijgen. De nieuwe kopers zouden hem er na een maand of 6 ten vroegste uitkrijgen, maar zoiets laat de prijs van een huis dalen.

Misschien kan je ook overwegen dat je in vriendschap naar de rechter kan gaan (vrederechter bv) en als vrienden kan buiten stappen.
Als je over de zaken een tegengestelde mening hebt en beide partijen denken dat ze gelijk hebben, is het misschien niet slecht om er het oordeel van de vrederechter over te vragen.
Ik weet dat het utopisch is en dat weinig mensen in vriendschap buiten wandelen bij deze instantie. Hangt er misschien ook van af hoe rancuneus je bent.

Die 10.000 frank die ik vroeger per maand aan mijn moeder gaf voor kost en inwoon vind ik op dit moment jammer.
Ik wou dat ik het brave mens meer had gegeven. Gelukkig heeft ze nooit iets tekort gehad - dat is een troost.
Van veel dingen in het leven wou ik dat ik ze beter had gedaan, maar terugkeren in de tijd kan nu eenmaal niet meer.

Maar mensen, het is misschien beter dat ik geen kinderen krijg.

Als de situatie zo verslechterd is dat je naar de vrederechter moet om je "kind" op te voeden is het toch tijd om te gaan twijfelen aan uw capaciteiten. Het feit dat hij misschien binnenkomt omdat zijn domicilie nog op dat adres straat betekend niet dat je de sloten niet kan vervangen of dat je zijn leven z'n hel kan maken dat hij met liefde onder een brug gaat slapen.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Zo blijven aanploeteren gaat op de lange termijn meer kapot maken dan u lief is.

Henkie1984 schreef:Maar mensen, het is misschien beter dat ik geen kinderen krijg.

Je kan anders ook 'n schoon Chineeske of een Thaise adopteren.

Henkie, van dit draadje te lezen ga je uw beslissing van het vaderschap toch niet laten afhangen? Maar ik begrijp je perfect hoor. Als je ff rond kijkt in uw gemeente/stad/familie dan begin je toch serieus te twijfelen om nog meer kinderen op deze wereld te zetten.

25 jaar geleden heb ik deze zin uitgesproken: 'Er is van alles teveel op deze wereld maar vooral mensen zijn er teveel.'

Miljarden mensjes te eten geven, een dak geven, een job geven, er een sociaal stelsel voor uitbouwen, enz ... Mission impossible, me thinks.

Je schijnt ook een vrouw nodig te hebben *weet nog niet precies hoe dat werkt. Nee natuurlijk laat ik het niet afhangen van dit topic . Maar waar ik wel moeite mee heb is dat deze problematiek een non-issue is voor mij. Waarschijnlijk word je een stuk softer als je eenmaal z'n dreumes in je handen krijgt maar dat zou bij mij snel keren als hij bijna letterlijk op mijn bord zit te schijten.

pukkie007 schreef:Henkie, van dit draadje te lezen ga je uw beslissing van het vaderschap toch niet laten afhangen? Maar ik begrijp je perfect hoor. Als je ff rond kijkt in uw gemeente/stad/familie dan begin je toch serieus te twijfelen om nog meer kinderen op deze wereld te zetten.

25 jaar geleden heb ik deze zin uitgesproken: 'Er is van alles teveel op deze wereld maar vooral mensen zijn er teveel.'

Miljarden mensjes te eten geven, een dak geven, een job geven, er een sociaal stelsel voor uitbouwen, enz ... Mission impossible, me thinks.

Ik heb geluk met mijn kinderen op dat gebied. Ze zijn beiden zeer verantwoordelijk (16 en 19 jaar) en sparen nu al veel (jobstudentenwerk) voor later. We hebben al afgesproken dat wanneer onze oudste gaat werken dan ze 250 euro zal moeten afgeven maar dat we dat dan integraal op haar (spaar)rekening zullen doorstorten. Ze weet dat zelf ook. We praten van sedert ze klein zijn open en bloot over geld. Ze weten hoeveel we verdienen, ze weten hoeveel alles kost, ze weten (min of meer) hoeveel geld op onze rekeningen staat. Ik betrek ze erbij wanneer we iets nieuws kopen zodat ze de waarde leren kennen van alles en dat ze weten hoeveel het leven hen zal kosten wanneer ze eenmaal op eigen benen staan.