Tradie schreef: ↑28 augustus 2024, 13:34 Het mogen aftrekken van kosten van de broker bij die 10% zet de deur open naar hoge tarieven, de banken zullen dus niet dwars liggen.

doorwinterd schreef: ↑28 augustus 2024, 14:02

Tradie schreef: ↑28 augustus 2024, 13:34 Het mogen aftrekken van kosten van de broker bij die 10% zet de deur open naar hoge tarieven, de banken zullen dus niet dwars liggen.

Als je zo redeneert dan speelt de hoogte van de beurstaks ook geen rol want die mag je ook aftrekken.
De vraag is van wat je het mag aftrekken, van de te betalen meerwaarde of van de som waarop de meerwaarde zal worden berekend.

simonvb schreef: ↑28 augustus 2024, 07:42 Je zou ook kunnen zeggen dat de Belgische bevolking vanaf de jaren 70 boven zijn stand leefde en dat het dus logisch zou zijn dat ouderen meer bijdragen.

B7H4long schreef: ↑28 augustus 2024, 14:22

simonvb schreef: ↑28 augustus 2024, 07:42 Je zou ook kunnen zeggen dat de Belgische bevolking vanaf de jaren 70 boven zijn stand leefde en dat het dus logisch zou zijn dat ouderen meer bijdragen.

ter ondersteuning:

Er zijn drie grote periodes geweest waar de belgische staat een deficit heeft opgebouwd: de eerste wereldoorlog, de tweede wereldoorlog, en dan de jaren 70 en 80. De financiële crisis van 2007 en covid zijn daartegen veel kleiner.

Tijdens die periodes van deficit waren de belastingen duidelijk te laag tov de uitgaven; er is een serieuze put gegraven op het niveau van de overheidsfinanciën, die in de decennia daarna terug moet opgevuld worden.

De generaties die het meest hebben kunnen profiteren van de laatste periode van deficit hebben een mooie spaarpot kunnen opbouwen; mede doordat 'vermogen' veel minder belast is tov van 'arbeid'. De schulden uit die periode zijn oa aangegaan voor zaken waarvan die generaties nog altijd de voordelen heeft; bvb verbetering gezondheidszorg die een gevoelige verlenging van de levensduur meebracht; het hefboomeffect op de pensioenen en de voortgezette gezondheidszorg kost is enorm.

Deze generaties komen nu in een periode waar hun arbeidsinkomen minder belangrijk wordt en hun vermogen belangrijker.
Waarom zou die generatie niet mee betalen aan de put die zij gegraven hebben.
Ik vindt het `crimineel` dat deze generaties nu verwachten dat de volgende generaties betalen voor hun onderfinancieren van het systeem waar zij de voornaamste voordelen uit halen.
De huidige generaties kunnen de put die er is niet blijven financieren uit belastingen uit arbeid.

Een of andere belasting op vermogen/vermogenswinst/meerwaarde lijkt me eerlijk.

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 14:20

doorwinterd schreef: ↑28 augustus 2024, 14:02

Als je zo redeneert dan speelt de hoogte van de beurstaks ook geen rol want die mag je ook aftrekken.
De vraag is van wat je het mag aftrekken, van de te betalen meerwaarde of van de som waarop de meerwaarde zal worden berekend.

Wat denk je zelf?

doorwinterd schreef: ↑28 augustus 2024, 15:02

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 14:20

Wat denk je zelf?

van de belastbare basis, niet van de te betalen meerwaarde

Lukske schreef: ↑28 augustus 2024, 15:16 Er is een schuld die moet betaald worden en niemand wil mee doen.
Heel triestig is dat allemaal.

Het is altijd maar het verhaal van harder werken, minder verdienen, minder pensioen, duurdere gezondheidszorg....voor deze die bijdragen. De gewone arbeider, bediende, ambtenaar dus. Rijk volk ontspringt altijd de dans.
En voor de groep die niks doet en nooit iets zal doen ,heb ik de indruk, zal er niet veel veranderen.

Ik zie de maatschappij in snel tempo veranderen en zie steeds meer volk waarvan ik me af vraag hoe ze die ooit één seconde zullen doen werken.

Tradie schreef: ↑28 augustus 2024, 15:29

Lukske schreef: ↑28 augustus 2024, 15:16 Er is een schuld die moet betaald worden en niemand wil mee doen.
Heel triestig is dat allemaal.

Het is altijd maar het verhaal van harder werken, minder verdienen, minder pensioen, duurdere gezondheidszorg....voor deze die bijdragen. De gewone arbeider, bediende, ambtenaar dus. Rijk volk ontspringt altijd de dans.
En voor de groep die niks doet en nooit iets zal doen ,heb ik de indruk, zal er niet veel veranderen.

Ik zie de maatschappij in snel tempo veranderen en zie steeds meer volk waarvan ik me af vraag hoe ze die ooit één seconde zullen doen werken.

Elke werkende, vermogende, vastgoedbezitter doet mee, we zitten aan 55% overheidsbeslag.
Het probleem zit niet aan de inkomstenkant, er zijn teveel inkomsten.
Ze geven teveel uit, en als je dat niet aanpakt is het bij de volgende regering weer overal een beetje bij.

Tradie schreef: ↑28 augustus 2024, 15:29

Lukske schreef: ↑28 augustus 2024, 15:16 Er is een schuld die moet betaald worden en niemand wil mee doen.
Heel triestig is dat allemaal.

Het is altijd maar het verhaal van harder werken, minder verdienen, minder pensioen, duurdere gezondheidszorg....voor deze die bijdragen. De gewone arbeider, bediende, ambtenaar dus. Rijk volk ontspringt altijd de dans.
En voor de groep die niks doet en nooit iets zal doen ,heb ik de indruk, zal er niet veel veranderen.

Ik zie de maatschappij in snel tempo veranderen en zie steeds meer volk waarvan ik me af vraag hoe ze die ooit één seconde zullen doen werken.

Elke werkende, vermogende, vastgoedbezitter doet mee, we zitten aan 55% overheidsbeslag.
Het probleem zit niet aan de inkomstenkant, er zijn teveel inkomsten.
Ze geven teveel uit, en als je dat niet aanpakt is het bij de volgende regering weer overal een beetje bij.

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 14:57

B7H4long schreef: ↑28 augustus 2024, 14:22
ter ondersteuning:

Er zijn drie grote periodes geweest waar de belgische staat een deficit heeft opgebouwd: de eerste wereldoorlog, de tweede wereldoorlog, en dan de jaren 70 en 80. De financiële crisis van 2007 en covid zijn daartegen veel kleiner.

Tijdens die periodes van deficit waren de belastingen duidelijk te laag tov de uitgaven; er is een serieuze put gegraven op het niveau van de overheidsfinanciën, die in de decennia daarna terug moet opgevuld worden.

De generaties die het meest hebben kunnen profiteren van de laatste periode van deficit hebben een mooie spaarpot kunnen opbouwen; mede doordat 'vermogen' veel minder belast is tov van 'arbeid'. De schulden uit die periode zijn oa aangegaan voor zaken waarvan die generaties nog altijd de voordelen heeft; bvb verbetering gezondheidszorg die een gevoelige verlenging van de levensduur meebracht; het hefboomeffect op de pensioenen en de voortgezette gezondheidszorg kost is enorm.

Deze generaties komen nu in een periode waar hun arbeidsinkomen minder belangrijk wordt en hun vermogen belangrijker.
Waarom zou die generatie niet mee betalen aan de put die zij gegraven hebben.
Ik vindt het `crimineel` dat deze generaties nu verwachten dat de volgende generaties betalen voor hun onderfinancieren van het systeem waar zij de voornaamste voordelen uit halen.
De huidige generaties kunnen de put die er is niet blijven financieren uit belastingen uit arbeid.

Een of andere belasting op vermogen/vermogenswinst/meerwaarde lijkt me eerlijk.

Laten we die 2e alinea van jou eens omdraaien:
"Tijdens die periodes van deficit waren de uitgaven duidelijk te hoog t.o.v. de belastingen. Er is door de overheid nooit een behoorlijk pensioensfonds op gezet zoals in andere landen.

En de derde ook maar meteen: de generatie die na de oorlog is geboren werkte hard, meestal nog 6-daagse werkweek in het begin. Deed niet aan deeltijdsbanen. Nam risico's door met hun verdiende startkapitaal bedrijven op te zetten.
Malgoverno?
In bestaande analyses over de periode 1979-1983 wordt vooral gefocust op het falen van de Belgische politiek waardoor begrotingstekorten de pan uit swingden en de schuld razendsnel steeg. Eind jaren 1970 werden Belgische regeringen gegeseld door communautaire spanningen in de nasleep van het mislukte Egmontpact. Tussen 1977 en 1981 had België maar liefst zeven kortstondige regeringen “die niet regeren”[4]. Bovenop deze communautaire twisten kende België in die jaren ook sociaaleconomische onrust waarbij de sociale partners er niet (langer) toe kwamen compromissen te sluiten over lonen, werkgelegenheid en investeringen[5]. In die omstandigheden slaagde België er niet in om een antwoord te formuleren op de economische crisis die de hele westerse wereld doormaakte in de jaren 1970. Herman Van Rompuy zou enkele jaren later, naar analogie met de Italiaanse politiek, deze periode kenmerken met de term “malgoverno”[6].

Lees ook even wat er bij jouw grafiekje hoort.

Deze gangbare analyse van malgoverno is uiteraard niet onjuist. Een door communautaire spanningen verlamd politiek systeem te midden van een wereldwijde economische crisis is een onmisbaar deel van het verhaal van de Belgische schuldexplosie in die periode. België werd bovendien bovengemiddeld zwaar getroffen door de economische crisis van de jaren 1970. Die crisis was het gevolg van vele op elkaar inwerkende factoren, maar in het bijzonder van het samenkomen van de moeilijkheden eigen aan de transitie naar een postindustriële economie met een dubbele oliecrisis. In reactie op steun van enkele westerse landen aan Israël in de Yom Kippur Oorlog in oktober 1973 lieten olie-exporterende landen de olieprijs een eerste keer gevoelig stijgen. De olieprijs zou een tweede opwaartse sprong maken na de Iraanse revolutie in 1979. In totaal zou de prijs in minder dan tien jaar tijd maar liefst verachtvoudigen.

Dit zorgde voor een relatieve verarming van alle westerse landen, maar omdat de Belgische economie toen gekenmerkt werd door relatief zware, energie-intensieve industrieën als metaal- en glasnijverheid, werd ons land extra hard getroffen. Het onvermogen van Belgische regeringen en sociale partners om op die uitdagingen antwoorden te formuleren, die de economie zouden helpen herstellen en hervormen en de negatieve impact op de begroting binnen de perken zouden helpen houden, heeft vanzelfsprekend bijgedragen aan de schuldtoename uit die periode.

De nationale politieke crisis in interactie met de internationale economische crisis heeft dus een belangrijke impact gehad op de schuldevolutie via de negatieve invloed op het primair begrotingssaldo en de groei van de economie. Onderstaande grafiek toont hoe de Belgische economie vooral vanaf 1981 ter plaatse trappelde en hoe in datzelfde jaar het primair begrotingstekort tot boven de 7% uitsteeg. Nadien zou dat begrotingstekort hersteld worden en omgezet naar langdurige overschotten, waarover later meer.

België 1979-1983 versus Verenigd Koninkrijk 2009-2013
Om een antwoord te vinden op de vraag in welke mate begrotingstekorten en economisch beleid verantwoordelijk zijn voor de schuldexplosie van België begin jaren 1980, is het interessant om ons land toen te vergelijken met het Verenigd Koninkrijk exact dertig jaar later. Eind jaren 2000 brak wereldwijd opnieuw een ernstige financiële en economische crisis uit. Het Verenigd Koninkrijk biedt interessant vergelijkingsmateriaal omdat de schuldgraad aan het begin van deze crisis analoog is aan de schuldgraad van België eind jaren 1970, zoals af te lezen valt in onderstaande grafiek.
Het is duidelijk dat de schuldgraad van het Verenigd Koninkrijk in de periode 2009-2013 veel minder sterk is toegenomen (namelijk met 16 pp) dan de Belgische schuld drie decennia eerder (met 40 pp). Is dit het resultaat van beter bestuur in het Verenigd Koninkrijk tijdens de financieel-economische crisis in vergelijking met het malgoverno in België dertig jaar voordien? Heeft het Verenigd Koninkrijk door een doortastend economisch en budgettair beleid sneller het begrotingstekort onder controle kunnen brengen dan de Belgische regeringen die niet regeerden? Onderstaande tabel vergelijkt het gemiddeld primair begrotingstekort en de gemiddelde reële groei van België in de periode 1979-1983 met de cijfers van het Verenigd Koninkrijk drie decennia later.

En jij vindt het crimineel dat de jongeren die net na de oorlog geboren zijn, hard gewerkt hebben en de economie weer op poten hebben geholpen nu een pensioen krijgen waarvoor de jongeren die slechts deeltijds willen werken en van alle mogelijke luxes en verre vakanties willen genieten, aan die pensioenen mee moeten betalen?

En het kapitaaltje dat de hardwerkende middenklasse bijeen heeft gespaard na het stoppen of verkopen van hun winkel/bedrijfje daarover nu maar vermogensbelasting over moet betalen?

Dat vind ik pas crimineel!

B7H4long schreef: ↑28 augustus 2024, 15:58

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 14:57

Laten we die 2e alinea van jou eens omdraaien:
"Tijdens die periodes van deficit waren de uitgaven duidelijk te hoog t.o.v. de belastingen. Er is door de overheid nooit een behoorlijk pensioensfonds op gezet zoals in andere landen.

En de derde ook maar meteen: de generatie die na de oorlog is geboren werkte hard, meestal nog 6-daagse werkweek in het begin. Deed niet aan deeltijdsbanen. Nam risico's door met hun verdiende startkapitaal bedrijven op te zetten.
Malgoverno?
In bestaande analyses over de periode 1979-1983 wordt vooral gefocust op het falen van de Belgische politiek waardoor begrotingstekorten de pan uit swingden en de schuld razendsnel steeg. Eind jaren 1970 werden Belgische regeringen gegeseld door communautaire spanningen in de nasleep van het mislukte Egmontpact. Tussen 1977 en 1981 had België maar liefst zeven kortstondige regeringen “die niet regeren”[4]. Bovenop deze communautaire twisten kende België in die jaren ook sociaaleconomische onrust waarbij de sociale partners er niet (langer) toe kwamen compromissen te sluiten over lonen, werkgelegenheid en investeringen[5]. In die omstandigheden slaagde België er niet in om een antwoord te formuleren op de economische crisis die de hele westerse wereld doormaakte in de jaren 1970. Herman Van Rompuy zou enkele jaren later, naar analogie met de Italiaanse politiek, deze periode kenmerken met de term “malgoverno”[6].

Lees ook even wat er bij jouw grafiekje hoort.

Deze gangbare analyse van malgoverno is uiteraard niet onjuist. Een door communautaire spanningen verlamd politiek systeem te midden van een wereldwijde economische crisis is een onmisbaar deel van het verhaal van de Belgische schuldexplosie in die periode. België werd bovendien bovengemiddeld zwaar getroffen door de economische crisis van de jaren 1970. Die crisis was het gevolg van vele op elkaar inwerkende factoren, maar in het bijzonder van het samenkomen van de moeilijkheden eigen aan de transitie naar een postindustriële economie met een dubbele oliecrisis. In reactie op steun van enkele westerse landen aan Israël in de Yom Kippur Oorlog in oktober 1973 lieten olie-exporterende landen de olieprijs een eerste keer gevoelig stijgen. De olieprijs zou een tweede opwaartse sprong maken na de Iraanse revolutie in 1979. In totaal zou de prijs in minder dan tien jaar tijd maar liefst verachtvoudigen.

Dit zorgde voor een relatieve verarming van alle westerse landen, maar omdat de Belgische economie toen gekenmerkt werd door relatief zware, energie-intensieve industrieën als metaal- en glasnijverheid, werd ons land extra hard getroffen. Het onvermogen van Belgische regeringen en sociale partners om op die uitdagingen antwoorden te formuleren, die de economie zouden helpen herstellen en hervormen en de negatieve impact op de begroting binnen de perken zouden helpen houden, heeft vanzelfsprekend bijgedragen aan de schuldtoename uit die periode.

De nationale politieke crisis in interactie met de internationale economische crisis heeft dus een belangrijke impact gehad op de schuldevolutie via de negatieve invloed op het primair begrotingssaldo en de groei van de economie. Onderstaande grafiek toont hoe de Belgische economie vooral vanaf 1981 ter plaatse trappelde en hoe in datzelfde jaar het primair begrotingstekort tot boven de 7% uitsteeg. Nadien zou dat begrotingstekort hersteld worden en omgezet naar langdurige overschotten, waarover later meer.

België 1979-1983 versus Verenigd Koninkrijk 2009-2013
Om een antwoord te vinden op de vraag in welke mate begrotingstekorten en economisch beleid verantwoordelijk zijn voor de schuldexplosie van België begin jaren 1980, is het interessant om ons land toen te vergelijken met het Verenigd Koninkrijk exact dertig jaar later. Eind jaren 2000 brak wereldwijd opnieuw een ernstige financiële en economische crisis uit. Het Verenigd Koninkrijk biedt interessant vergelijkingsmateriaal omdat de schuldgraad aan het begin van deze crisis analoog is aan de schuldgraad van België eind jaren 1970, zoals af te lezen valt in onderstaande grafiek.
Het is duidelijk dat de schuldgraad van het Verenigd Koninkrijk in de periode 2009-2013 veel minder sterk is toegenomen (namelijk met 16 pp) dan de Belgische schuld drie decennia eerder (met 40 pp). Is dit het resultaat van beter bestuur in het Verenigd Koninkrijk tijdens de financieel-economische crisis in vergelijking met het malgoverno in België dertig jaar voordien? Heeft het Verenigd Koninkrijk door een doortastend economisch en budgettair beleid sneller het begrotingstekort onder controle kunnen brengen dan de Belgische regeringen die niet regeerden? Onderstaande tabel vergelijkt het gemiddeld primair begrotingstekort en de gemiddelde reële groei van België in de periode 1979-1983 met de cijfers van het Verenigd Koninkrijk drie decennia later.

En jij vindt het crimineel dat de jongeren die net na de oorlog geboren zijn, hard gewerkt hebben en de economie weer op poten hebben geholpen nu een pensioen krijgen waarvoor de jongeren die slechts deeltijds willen werken en van alle mogelijke luxes en verre vakanties willen genieten, aan die pensioenen mee moeten betalen?

En het kapitaaltje dat de hardwerkende middenklasse bijeen heeft gespaard na het stoppen of verkopen van hun winkel/bedrijfje daarover nu maar vermogensbelasting over moet betalen?

Dat vind ik pas crimineel!

dus bevestiging: de generatie die mee verantwoordelijk is voor de put die zij gegraven hebben, is niet bereid om deze mee te helpen vullen, en verwacht dat de volgende generaties dit zullen betalen met belastingen op arbeid.

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 16:07

B7H4long schreef: ↑28 augustus 2024, 15:58
dus bevestiging: de generatie die mee verantwoordelijk is voor de put die zij gegraven hebben, is niet bereid om deze mee te helpen vullen, en verwacht dat de volgende generaties dit zullen betalen met belastingen op arbeid.

Begrijpend lezen is ook een kunst.

Je bedoeld waarschijnlijk de vele generaties politici. Het onvermogen van de vele Belgische regeringen die niet regeerden en de sociale partners.

B7H4long schreef: ↑28 augustus 2024, 16:17

Finny10 schreef: ↑28 augustus 2024, 16:07

Begrijpend lezen is ook een kunst.

Je bedoeld waarschijnlijk de vele generaties politici. Het onvermogen van de vele Belgische regeringen die niet regeerden en de sociale partners.

en wie stemde er toen?

Nee, je kan de verantwoordelijkheid niet doorschuiven.