KV schreef: ↑1 augustus 2025, 21:19

KleineSpaarder schreef: ↑1 augustus 2025, 21:14 riday showed that the US economy added only 73,000 jobs in July, far below expectations. It also sharply revised down the employment growth that had been previously reported in May and June – by a combined 258,000 jobs.

After the revisions, the jobs report showed the weakest pace of hiring for any three-month period since the pandemic recession in 2020.

“McEntarfer said there were only 73,000 Jobs added (a shock!) but, more importantly, that a major mistake was made by them, 258,000 Jobs downward, in the prior two months,” Trump said on Truth Social. “Similar things happened in the first part of the year, always to the negative. The Economy is BOOMING under ‘TRUMP.’”
[/i]

En wat doet dit ter zake op spaargids ?

CarpeNoctem schreef: ↑1 augustus 2025, 20:00 Mijn buurman is net terug na 4 weken aan de Oostkust van de VS rondgezworven te hebben. Het verschil in rijkdom met hier was nog frappanter dan vroeger.

vortex schreef: ↑2 augustus 2025, 07:24Is dit keer nochtans per uitzondering wel relevant. Het zijn onder meer die werkloosheidscijfers die de FED gebruikt in haar rente beleid. Nu blijkt dat de cijfers voorgaande maanden veel te rooskleurig zijn voorgesteld en er wellicht daardoor geen rente verlaging is doorgevoerd, iets waar de markt en de Trump administratie al maanden op aandringen. Een te hoge rente remt de economie af, investeren en schuld zijn dan immers duurder en het is slecht voor de vastgoed markt en de consument. Als die cijfers effectief omwille van politieke redenen zijn gemanipuleerd, en daar ziet het wel naar uit, dat is ontslag nog een zeer lichte straf.

Brembos schreef: ↑2 augustus 2025, 06:37 Ik ben een fan van Kleinespaarder.

VincentVega schreef: ↑2 augustus 2025, 10:09

Brembos schreef: ↑2 augustus 2025, 06:37 Ik ben een fan van Kleinespaarder.

Waarom verbaast dit mij niet?

Volgens mij is de echte naam van KleineSpaarder trouwens DONALD JOHN TRUMP.

Kijk zelf maar naar Kleinespaarder zijn pasfoto


IMG_4244.jpeg

CarpeNoctem schreef: ↑2 augustus 2025, 09:58 Ik knipper ook met mijn ogen als ik lees dat 73.000 extra jobs als 'te weinig' wordt beschouwd. Ambitieuze rakker

Brembos schreef: ↑2 augustus 2025, 10:41 Doe zo verder Kleinespaarder ! Ik kijk dagelijks uit naar uw updates over de stupiditeit van clown Trump. Hij doet me overigens met zijn onnozel petje meer en meer denken aan een obese versie van opa Flodder uit de gelijknamige tv serie.

Kwakkie schreef: ↑2 augustus 2025, 16:07 Het is off-topic maar gezien er hier toch over vanalles en nog wat gezeverd wordt.

Brave mensen toch die Palestijnen.

https://www.hln.be/article/~acba8e3a/

We importeren zelf de haatbaarden
Zielig Europa.

VincentVega schreef: ↑2 augustus 2025, 16:45

Kwakkie schreef: ↑2 augustus 2025, 16:07 Het is off-topic maar gezien er hier toch over vanalles en nog wat gezeverd wordt.

Brave mensen toch die Palestijnen.

https://www.hln.be/article/~acba8e3a/

We importeren zelf de haatbaarden
Zielig Europa.

Dat is niet nieuw en gebeurde ook al voor de bezetting van Gaza:
https://kw.be/nieuws/criminaliteit/rech ... n-van-bom/
https://www.nieuwsblad.be/regio/antwerp ... 70710.html

Ook de feestvreugde vlak na de bloedige raid van 7 oktober 2023 wil ik nog eens in herinnering brengen:
https://nos.nl/collectie/13959/video/2493196

… wat natuurlijk nog altijd niet de genocide verrechtvaardigt die Israël momenteel momenteel uitvoert.

VincentVega schreef: ↑2 augustus 2025, 16:45… wat natuurlijk nog altijd niet de genocide verrechtvaardigt die Israël daar momenteel uitvoert.

Wie nog steeds meent dat ik alleen sta met mijn standpunt, vergist zich schromelijk. Velen doen er gewoon het zwijgen toe, omdat ze weten wat hen te wachten staat als ze van de afgedwongen consensus afwijken. Of ze worden systematisch geweerd uit de media.

En zelfs al stond ik helemaal alleen staan, dan zou ik me nog steeds het zwijgen niet laten opleggen. De beschuldiging dat Israël een "genocide" pleegt in Gaza (dus een doelbewuste poging om een gans volk uit te roeien) blijft even obsceen als absurd.

Call it genocide! Het (academisch) antisemitisme in Vlaanderen
Abstract
Het Westen is door het systematisch minimaliseren en vergoelijken van de raid van 7 oktober 2023 en de durende gijzelingen door Hamas zijn morele geloofwaardigheid geheel kwijtgespeeld, en Europa claimt voor zijn eenzijdige kritiek op Israël een morele autoriteit waarover ze niet beschikt.
Dat maakt dat alle protest, ook waar het gerechtvaardigd is, contraproductief werkt. Talrijke aanwijzingen doen vermoeden dat de felle, massale Israël-kritiek, ook in Vlaanderen, gepaard gaat met en gevoed wordt door een opstoot van (oud) antisemitisme.
1.
De rakettenaanval en de raid van Hamas op 7 oktober 2023 was geen impulsieve actie maar een goed geplande en jarenlang voorbereide terreuroperatie, zonder militair of strategisch doel, met als enige bedoeling zoveel mogelijk Joden, zonder onderscheid, op een wrede en vernederende manier te doden. Dit volledig in overeenstemming met het Hamas-handvest dat vraagt om de vernietiging van Israël en de verdrijving van de Joden, en dus openlijk kiest voor genocidaal geweld. De moordpartij ging gepaard met het gijzelnemen van ongewapende burgers, waaronder peuters, vrouwen en ouderlingen, waarvan de meesten gedood zijn. Bodycam-opnamen van de operatie werden op internet gedeeld. De commando’s werden bij hun terugkeer in Gaza als overwinnaars onthaald. Amnesty International heeft op 2 december 2024 (weliswaar slechts méér dan een jaar na de feiten) een omstandig rapport gepubliceerd over deze gruwelijkheden, dat de compilatie van bodycams en telefoonopnames van slachtoffers vrijgegeven door het IDF, en eerder opgelijst door een aantal journalisten, geheel bevestigt en overtreft. (Het rapport van Amnesty heeft in de Vlaamse pers geen aandacht gekregen.) De leiders van Hamas hebben daags na de feiten verklaard dat de raid voor hen maar een begin was, en Hamas zo snel als mogelijk opnieuw op dezelfde manier zou toeslaan.
Hamas heeft zo, willens en wetens, de militaire reactie uitgelokt waarmee Israël zijn burgers wil bevrijden en het land beveiligen tegen een herhaling van dergelijke operaties, zoals elk land zou doen dat op die manier wordt aangevallen. De militaire operaties van het IDF zijn geheel legitiem in zoverre ze deze doelen beogen en met respect voor het oorlogsrecht trachten te realiseren, en dienen in dat perspectief beoordeeld of veroordeeld te worden. Elke oorlog heeft onvermijdelijk verschrikkelijke gevolgen, roept kwaad op, en is een morele mislukking. Elke oorlog gaat gepaard met militairen die sneuvelen, vergissingen, burgerslachtoffers, en vernietiging. Dat houdt niet in dat alle verschrikkelijk oorlogsgeweld een oorlogsmisdaad is. Men kan een land niet culpabiliseren omdat het zich verdedigt, de doelen waarvoor het vecht wil realiseren, en doet wat het daarvoor noodzakelijk acht. Israël is aarzelend in deze uitgelokte oorlog gestapt omdat militair succes onzeker was en blijft: Gaza is, zoals is gebleken, sedert Hamas daar aan de macht is heimelijk omgebouwd tot een ondergrondse militaire vesting, zo dat het IDF Hamas ondergronds moet bevechten op geheel onbekend en zeer gevaarlijk terrein. Bovengronds verschuilen de Hamasstrijders (die, tegen elk oorlogsrecht in, niet in uniform vechten) zich onder de burgerbevolking, en werden en/of worden door (alvast een deel van) de bevolking verborgen en beschermd. Hamas maakt bij het opgeven van de slachtoffercijfers trouwens geen onderscheid tussen strijders en de bevolking, alle doden en gekwetsten zijn ‘burgerslachtoffers’. Het is gebleken dat commandocentra ingericht zijn onder scholen en ziekenhuizen, en zelfs scholen en ziekenhuizen bewust gebouwd bovenop dergelijke centra; zogenaamde hulpverleners hebben zelf deelgenomen aan de raid; Hamasleiders verplaatsen zich met ambulances; het staat buiten twijfel dat Hamas de eigen burgerbevolking en de Israëlische gijzelaars als menselijk schild blijven gebruiken; Hamas heeft getracht de voedselhulp die binnenkomt te monopoliseren en zelf te verkopen, terroriseert de organisaties die dit willen overnemen, en verstoort systematisch de verdeling. Dat alles bemoeilijkt zeer de militaire operaties, en het veroorzaakt onvermijdelijk grote collatoral damage.
2.
Men zou verwachten dat de internationale gemeenschap en de organisaties die de mensenrechten verdedigen, zoals ieder redelijk mens, na 7 oktober de massamoord, met de vernederingen, verkrachtingen, verbrandingen en onthoofdingen die ermee gepaard zijn gegaan, onmiddellijk krachtig zou veroordelen. Men zou verwachten dat België en het Westen Israël zou steunen in de geheel terechte eis van de onmiddellijke teruggave van haar burgers, garanties dat dit alles zich niet zal herhalen, en de wil de verantwoordelijken voor deze oorlogsmisdaden te berechten. Dit is echter, merkwaardig genoeg, niet gebeurd. Integendeel. Onmiddellijk, nog voor één Israëlische tank Gaza was binnengereden, is ook in België een ‘solidariteitsactie voor Palestina’ opgestart, en heeft het linkse activistisme en het progressieve Westen de sadistische raid herbeschreven en vergoelijkt als een heroïsche reactie op de jarenlange Israëlische onderdrukking, als een ‘prison outbreak’, en passend in een vrijheidsstrijd. Nauwelijks een paar dagen na de raid circuleerde reeds een petitie opgesteld door de ‘conflict-wetenschappers’ van de UGent met “a collective statement of support to the Palestinian people, whose suffering is not forgotten and whose resistance in the face of racism and settler colonialism inspires us”, die de Hamas-terreur expliciet rechtvaardigt. De tekst heeft het nauwelijks enkele dagen na de Hamas-raid reeds over de “oorlogsmisdaden, schendingen van het internationaal humanitair recht en zelfs genocidaal geweld en etnische zuivering vanwege het Israëlische leger en de Israëlische regering”, klaagt - de Israëlische lijken zijn nog niet geborgen – ‘de ‘humanitaire crisis’ en de genocidale oorlog in Gaza’ aan, heeft het over “het huidige militaire offensief van Israël op de Gazastrook sinds 7 oktober 2023, ongekend in zijn omvang en ernst voor de bevolking van Gaza en de Palestijnse bevolking in zijn geheel”. Dit alles zonder de minste vermelding van de Hamas-operatie en de gijzelingen. De Wereld Morgen omschreef twee dagen na 7 oktober het vermoorden van ongewapende burgers en kinderen al proper als ”een verzetsactie van de Palestijnse bevrijdingsbeweging Hamas tegen het radicale zionistische bezettingsleger van Israël”, en de website publiceerde tien dagen later koppen als “Israëlisch leger doodt één kind per 15 minuten”.
Op 18 en 19 oktober waren er reeds petities en open brieven van 11.11.11 en van tweehonderd ‘professoren, advocaten, artsen..’ die op (letterlijk) één regel toegeven dat Hamas ook wel een oorlogsmisdaad heeft begaan, om dan, alsof daar niets uit volgt, uitgebreid de bekende veroordelingen van Israël te herhalen en dringend onmiddellijke sancties te eisen. Vrede vzw heeft in november 24 een steunoproep voor “het einde van de genocide en de onderdrukking van de "Palestijnen” verspreid, eveneens zonder enige vermelding van 7 oktober en de durende gijzelingen.
Van bij het begin, tot vandaag, worden de Israëlische militaire operaties in de pers in Vlaanderen nooit als militaire operaties becommentarieerd en geëvalueerd , d.w.z. gezien als middelen om de terechte oorlogsdoelen te bereiken, waarbij men zou kunnen inschatten of hetzelfde doel mogelijk militair bereikt kan worden met minder ellende en schade, en of het geweld en het veroorzaakte leed dus ‘proportioneel’ zijn. Het Israëlisch militair antwoord op de raid werd en wordt door de pers, mensenrechtenorganisaties en activisten, geheel voorbijgaand aan de omvang en aard van de Hamas-terreur, steevast voorgesteld als ‘doelloos geweld’, als een ‘disproportionele wraakactie’, als een ‘slachting’, als ‘willekeurige bombardementen’, en het continueren van de ‘gewelddadige koloniale onderdrukking’. (Meer dan de helft van de berichtgeving van de VRT-Gaza-blog in de tweede helft van juni, een veertigtal berichten, doen niets meer dan de aantallen Palestijnse slachtoffers zoals medegedeeld door Hamas optellen, naast drie berichten over gesneuvelde Israëlische soldaten en dode gijzelaars. Nauwelijks één item vermeldt een mogelijke reden voor een militaire operatie). De Westerse opinie heeft zich zo, ook en zeer uitgesproken in Vlaanderen, alsmaar nadrukkelijker tegen Israël gekeerd. Ze vraagt om een totale academische boycot, veroordelingen en sancties, en bepleit de uitsluiting van Israël uit de internationale gemeenschap. Dit om de druk op Israël op te voeren, wat een staakt-het-vuren en een oplossing van het conflict zou bevorderen. Zelfs het meer gematigde Franse vredesplan voor Gaza, dat onderschreven wordt door de Belgische regering, en wel voorziet dat Hamas ontmanteld zou worden en alle Israëlische gijzelaars worden vrijgelaten, is wel zeer concreet inzake de eis naar strenge sancties, maar heeft over de manier waarop de gijzelaars vrij moeten komen – anders dan door de oorlog die Israël tracht te winnen – niets te melden, en onderneemt niets.
3.
De Europese en Westerse kritiek miskent, in een merkwaardige vlaag van neo-negationisme, de omvang en aard van wat Hamas heeft aangericht. (De Standaard publiceert nagenoeg dag na dag berichten en beelden van de oorlogsellende in Gaza, maar de journalisten van De Standaard hebben, net zoals recentelijk Greta Thunberg c.s., struisvogelgewijs, geweigerd de bodycam-beelden van de raid te gaan bekijken.) Men lijkt niet te beseffen wat de Hamasraid voor Israël en de Joden in het algemeen betekent. De staat Israël is na wereldoorlog II opgericht door de internationale gemeenschap, na wat die door schuldig verzuim heeft laten gebeuren, opdat de Joden alvast één ‘thuisland’ zouden hebben waar ze naartoe kunnen, veilig kunnen leven, en zichzelf verdedigen. Van bij het begin omringd door vijandige regimes is in Israël, ondanks verschillende oorlogen en veel conflict, een behoorlijk functionerende, democratische rechtsstaat ontstaan, met veel intern meningsverschil, een sterke politieke oppositie, en een heel diverse open samenleving, in alle opzichten een absolute uitzondering in de regio. (De rechter die de vervolging van Netanyahu heeft ingeleid is een Palestijn, transgenders worden er niet van de daken gegooid, vrouwen niet gediscrimineerd, en de 20% Israëli’s van Arabische afkomst hebben dezelfde rechten als iedere burger en nemen vrijwillig dienst in het IDF). Voor Israël blijft de veiligheid van de inwoners en het behoud van een mogelijk vluchtland voor de Joden evenwel, begrijpelijkerwijze, de eerste bekommernis. De raid van Hamas, openlijk gericht op de Vernichtung van Israël en het willekeurig vermoorden van Joden, een quasi-kopie van de pogroms en de nazi-raids, waarbij zelfs nog een overlevende van de Holocaust is omgebracht, heeft daarom Israël zeer geschokt. De raid heeft de aard, mens- en wereldvisie, en bedoelingen getoond van de mensen die dit hebben bedacht, uitgevoerd en gesteund. Israël kan een buurstaat die 7 oktober heeft gewild daarom nog moeilijk vertrouwen. De raid betekent een zware slag voor de zgn. twee-statenoplossing, die tot dan toe ook ruim gesteund werd door de progressieve kringen in Israël. Het lijkt inderdaad, na wat gebeurd is, niet vanzelfsprekend de Israëli’s ervan te overtuigen om mensen die met dit soort opvattingen en middelen hun ‘vrijheidsstrijd’ voeren, de verantwoordelijkheid voor een eigen staat te geven, met stemrecht in de UNO.
Het geheel uitblijven van begrip en steun voor de Israëlische reactie op 7 oktober, samen met het massale enthousiasme voor de Palestijnse zaak, en de opstoot van antisemitisme die er mee gepaard gaat, zijn echter even schokkend als de raid zelf. De generatie die Israël nu leidt, en de Joden in het algemeen, zijn nog niet vergeten dat Europa de dader, medeplichtige, en passieve getuige is geweest van de moord op zes miljoen Joden, waaronder één miljoen kinderen. Het is, voor zeer velen, deel van hun familiegeschiedenis. Nu blijkt dat, op een moment dat de mensenrechten van Joden opnieuw overduidelijk grof geschonden werden op een manier die aan het ergste herinnert, door deze toch zeer complexe en onoverzichtelijke kwestie, die zelfverzekerde, massale overtuiging dat Israël zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden, ‘etnische zuivering’, ‘genocidaal geweld’ en ‘genocide’? Vanwaar de roep dat het land zelfs ontwapend en internationaal uitgesloten moet worden, gecombineerd met het voorbijgaan aan het genocidaal project van Hamas en de Iraanse Ayatollahs om Israël te vernietigen, “de kanker Israël uit het Midden-Oosten weg te snijden”, “to whipe Israël off the map”, en het Nieuwe Kalifaat te vestigen?
Hamas en/of hun broodheren laten de oorlog voortduren, en accepteren de vernietiging van Gaza en het ‘martelaarschap’ van de eigen bevolking, die ze op alle manieren in de steek laten en zelf al twintig jaar terroriseren, omwille van de overwinning die ze met de niet aflatende stroom van oorlogs- en ellende-beelden behalen in de grote mediaoorlog. De oorlog wordt immers niet enkel in Gaza, maar ook en vooral in de media gevoerd. De stroom van zeer mediatieke ellende voedt de gemakkelijke ‘morele verontwaardiging’ die drijft op dit soort gefabriceerde beelden, krantenkoppen, en vécu. (De uitgemergelde Osama Al-Rakab, wereldwijd illustratie en bewijs van de wrede uithongering van Gaza, blijkt in werkelijkheid een genetische ziekte te hebben en is begin juni naar Italië gebracht voor verzorging. Beelden bewijzen niets maar werken wel onmiddellijk, factchecking komt altijd te laat en kan hun effect nooit ongedaan maken.) Hamas en hun broodheren vechten op meerdere fronten, en zijn er – met dank aan de Westerse media - effectief in geslaagd Israël te culpabiliseren, internationaal te isoleren, en vooral van wereldwijd het antisemitisme aan te wakkeren. Het pro-Palestijnse activisme, dat de facto een tiranniek religieus terreurregime steunt, en de felle anti-Israël kritiek in de media, die de facto nauwelijks verholen een haatcampagne tegen de Joden voedt, zijn daarom bijzonder zorgwekkend.
Het is onbetwistbaar zo dat de meningen en gevoelens ten opzichte van wat in Israël en Gaza gebeurt gesurdetermineerd (dat wil zeggen: gedragen en mede bepaald) worden door de complexe en beladen Westerse verhouding tot het Judaïsme en de Joden. Het heeft met wat in nu in Gaza gebeurt, en zelfs met mensenrechtenbezorgdheid als dusdanig, weinig te maken. Het gaat hier (ook) om de rest van schuldgevoel en de ambivalente verhouding tot de Joodse aanwezigheid in België en Vlaanderen. Het antisemitisme is een van de oudste, meest eigenaardige, moeilijk te begrijpen constanten in de Europese geschiedenis. Het is een virus dat al tweeduizend jaar sluimert, en regelmatig plots opflakkert, met de Holocaust als laatste extreme uitbraak. De herinnering aan en nasleep van de Holocaust en daarmee verbonden schuldbesef in Duitsland en Europa werken door.
Het spreekt vanzelf dat kritiek op de politiek of staatsorde van Israël als dusdanig niet gelijkstaat met antisemitisme, maar het is wel zo het antisemitisme gemakkelijk infiltreert in de Israël-kritiek, en enige voorzichtigheid en zelftwijfel dus geboden is. Het centrum voor gelijkheid en tegen discriminatie UNIA heeft een opmerkelijke, plotse opstoot van antisemitisme in België geconstateerd: het gemiddelde van 4 of 5 meldingen per maand van sluimerend ‘structureel’ antisemitisme is eind 2024 plots gestegen tot meer dan 30 meldingen per maand. Er zijn vele aanwijzingen dat ook de volgehouden en soms hysterische eenzijdige kritiek op Israël en de oorlog in Gaza mede gedragen en aangewakkerd wordt door antisemitische reflexen.
4.
De interessante vraag is hoe het komt dat (ook, vooral) het progressieve Vlaanderen, het links activisme, een aantal academische en artistieke milieus, de grote meerderheid van de persstemmen, een bisschop, mensenrechtenorganisaties zoals 11.11.11., gaandeweg ook de politieke centrumpartijen en de brede publieke opinie, de raid van Hamas accepteren, en zich massaal tegen Israël hebben gekeerd, met de sessie Israël-bashing in het Vlaams Parlement op 24 juni als onbeschoft en beschamend hoogtepunt.
De militaire operatie om de gijzelaars vrij te krijgen en Hamas uit te schakelen is volstrekt legitiem, kritiek op het beleid van Netanyahu evenzo. Het systematisch minimaliseren van de Hamas- misdaden en wat die impliceren, onbegrip voor de Israëlische militaire reactie, en de eenzijdigheid en vooringenomenheid van de morele verontwaardiging en de eis tot ‘sancties’ is dat niet. Men kan de regering-Netanyahu en Israël politiek zeer veel verwijten, en terecht vragen dat de manier waarop ze de oorlog blijven voeren onderzocht en beoordeeld wordt. Dat is ook wat vele Israëlische burgers vragen. Het spreekt vanzelf dat schendingen van het oorlogsrecht daarbij beoordeeld en gesanctioneerd moeten worden. Een dergelijk proces dient echter geïnformeerd en tegensprekelijk te gebeuren, en dat is om evidente redenen moeilijk tot onmogelijk zolang het conflict duurt. Die beoordeling vraagt echter vooreerst een militair-technische afweging. Kon, kan, het IDF de terechte oorlogsdoelen met de kleinst mogelijke eigen verliezen bereiken op een andere manier? Hoe? Bij de beoordeling zal wat in Gaza gebeurt ook niet geïsoleerd, maar in zijn geopolitieke context gezien moeten worden. Dat alles dient niet op straat of door journalisten en studenten te gebeuren, en niet op basis van generieke televisiebeelden van kapotte gebouwen en oorlogsellende. Vanwaar dan, in deze toch zeer complexe en onoverzichtelijke kwestie, die zelfverzekerde, massale overtuiging dat Israël zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden, ‘etnische zuivering’, ‘genocidaal geweld’ en ‘genocide’? Vanwaar de roep dat het land zelfs ontwapend en internationaal uitgesloten moet worden, gecombineerd met het voorbijgaan aan het genocidaal project van Hamas en de Iraanse Ayatollahs om Israël te vernietigen, “de kanker Israël uit het Midden-Oosten weg te snijden”, “to whipe Israël off the map”, en het Nieuwe Kalifaat te vestigen?
Hamas en/of hun broodheren laten de oorlog voortduren, en accepteren de vernietiging van Gaza en het ‘martelaarschap’ van de eigen bevolking, die ze op alle manieren in de steek laten en zelf al twintig jaar terroriseren, omwille van de overwinning die ze met de niet aflatende stroom van oorlogs- en ellende-beelden behalen in de grote mediaoorlog. De oorlog wordt immers niet enkel in Gaza, maar ook en vooral in de media gevoerd. De stroom van zeer mediatieke ellende voedt de gemakkelijke ‘morele verontwaardiging’ die drijft op dit soort gefabriceerde beelden, krantenkoppen, en vécu. (De uitgemergelde Osama Al-Rakab, wereldwijd illustratie en bewijs van de wrede uithongering van Gaza, blijkt in werkelijkheid een genetische ziekte te hebben en is begin juni naar Italië gebracht voor verzorging. Beelden bewijzen niets maar werken wel onmiddellijk, factchecking komt altijd te laat en kan hun effect nooit ongedaan maken.) Hamas en hun broodheren vechten op meerdere fronten, en zijn er – met dank aan de Westerse media - effectief in geslaagd Israël te culpabiliseren, internationaal te isoleren, en vooral van wereldwijd het antisemitisme aan te wakkeren. Het pro-Palestijnse activisme, dat de facto een tiranniek religieus terreurregime steunt, en de felle anti-Israël kritiek in de media, die de facto nauwelijks verholen een haatcampagne tegen de Joden voedt, zijn daarom bijzonder zorgwekkend.
Het is onbetwistbaar zo dat de meningen en gevoelens ten opzichte van wat in Israël en Gaza gebeurt gesurdetermineerd (dat wil zeggen: gedragen en mede bepaald) worden door de complexe en beladen Westerse verhouding tot het Judaïsme en de Joden. Het heeft met wat in nu in Gaza gebeurt, en zelfs met mensenrechtenbezorgdheid als dusdanig, weinig te maken. Het gaat hier (ook) om de rest van schuldgevoel en de ambivalente verhouding tot de Joodse aanwezigheid in België en Vlaanderen. Het antisemitisme is een van de oudste, meest eigenaardige, moeilijk te begrijpen constanten in de Europese geschiedenis. Het is een virus dat al tweeduizend jaar sluimert, en regelmatig plots opflakkert, met de Holocaust als laatste extreme uitbraak. De herinnering aan en nasleep van de Holocaust en daarmee verbonden schuldbesef in Duitsland en Europa werken door.
Het spreekt vanzelf dat kritiek op de politiek of staatsorde van Israël als dusdanig niet gelijkstaat met antisemitisme, maar het is wel zo het antisemitisme gemakkelijk infiltreert in de Israël-kritiek, en enige voorzichtigheid en zelftwijfel dus geboden is. Het centrum voor gelijkheid en tegen discriminatie UNIA heeft een opmerkelijke, plotse opstoot van antisemitisme in België geconstateerd: het gemiddelde van 4 of 5 meldingen per maand van sluimerend ‘structureel’ antisemitisme is eind 2024 plots gestegen tot meer dan 30 meldingen per maand. Er zijn vele aanwijzingen dat ook de volgehouden en soms hysterische eenzijdige kritiek op Israël en de oorlog in Gaza mede gedragen en aangewakkerd wordt door antisemitische reflexen.
5.
Vanwaar de disproportionele interesse voor het conflict in het Midden-Oosten? Het valt op dat een conflict zoals dat in Rwanda-Congo, minstens even gewelddadig, en direct verbonden met het Belgisch koloniaal verleden, in verhouding geen academische, activistische of media-aandacht krijgt.
Men men zou van mensenrechtenorganisaties, academici en ernstige journalisten verwachten dat ze de gecommercialiseerde media-agenda corrigeren, en conflicten die België historisch méér aangaan (ook) aandacht geven. Niet dus. Verder frappeert in de berichtgeving over Gaza het grote kwantitatieve onevenwicht tussen informatie, standpunten, en stemmen die de Palestijnse en de Israëlische kant belichten. (De eerste acht en de laatste pagina van de weekendeditie van De Standaard van 26 juli bevatten uitsluitend Israël-kritische artikelen, waaronder het obligate interview met de goed geselecteerde kritische Joodse stem - DS moet de eerste Hamas-kritische ‘ervaringsdeskundige’ van Palestijnse afkomst nog ontdekken -, waarbij nergens gerefereerd wordt naar 7 oktober en de durende gijzelingen. Tenzij om Dyab Aboiu Jahjah te laten zeggen dat de online post daags na 7 oktober van Kamin Hassoun “dat Hamas meer gijzelaars had moeten meenemen” Israël “de munitie levert om hem af te schilderen als antisemiet”, en men “door zo alles antisemitisch te noemen het begrip uitholt”. In DSL wordt daar dan nog aan toegevoegd dat de psychiater en auteur Frantz Fanon “de aanval van 7 oktober 2023 niet zou goedkeuren”, maar de boekbespreekster oppert wel dat hij “het militair doorbreken van de Israëlische verdedigingslinies misschien zou begrijpen als strategisch signaal”. Families vermoorden in hun huiskamer ‘begrijpen als het doorbreken van de verdedigingslinies’? Als ‘strategisch signaal’? Hamas wou met verkrachtingen tot het schaambeen van de vrouwen gebroken was en hen dan te vermoorden iets signaleren?) Inhoudelijk valt op dat in de commentaren en interviews evidente vragen nooit gesteld worden. Wat wou Hamas met die raid, met zijn geheel voorspelbare gevolgen, bereiken? Waarom laat Hamas de gijzelingen, wetend dat die een wapenstilstand onmogelijk maken, duren tot Gaza een puinhoop is?
Hoe valt er te praten met een partij die de eigen burgers als potentiële martelaren beschouwt? Hoe komt het dat er in Israël, en bij Joden buiten Israël, stevige politieke en humanitaire oppositie wordt gevoerd tegen de regeringspolitiek, maar er nergens Palestijnse oppositie te bespeuren valt? Zijn er dan geen Palestijnse mensenrechtenactivisten die ook opkomen voor de rechten van de gijzelaars, zoals Israëlische organisaties die opkomen voor de rechten van de Palestijnse gevangenen? Waarom organiseren de Vlaamse mensenrechtenorganisaties en de kritische academici geen petities, betogingen, academische boycots en acties om Hamas, waarvan de leiders net als Netanyahu voor oorlogsmisdaden veroordeeld zijn, onder druk te zetten? Waarom beslissen de Vlaamse universiteiten, gezien de bewezen schendingen van de mensenrechten door Hamas, en het feit dat Hamas alle Palestijnse universiteiten controleert, daar niet tot een ‘academische boycot’? (In Bir Zeit worden de aula’s genoemd naar de ‘martelaren’ die zich in Israëlische bussen lieten ontploffen). De eenzijdigheid van de ethische verontwaardiging is iets te opvallend.
Victor Klemperer heeft, met zijn studie over het taalgebruik en taalmisbruik in Nazi-Duitsland aangetoond hoe woorden als wapens gebruikt worden. De ogenschijnlijk feitelijke, neutrale berichtgeving over Gaza blijkt, zelfs in de ‘ernstige media’ alhier, tendentieus en soms zeer misleidend. Twee random voorbeelden slechts onder de zeer vele, die samen het gedroomd dossier bieden voor een doctoraatsonderzoek over retoriek en mediamanipulatie. Zo vermeldt een artikel in De Standaard over de durende ellende van de Palestijnse bevolking algemeen en niet gedetailleerd de raid van Hamas, maar merkt daarbij snel op dat het gerucht dat Hamas kinderen in een
keukenoven zou geroosterd hebben wellicht niet klopt. Wat er uit ziet als informatieve ‘fact-check’ zegt, in het geheel van het artikel eigenlijk: “het was dus niet zo erg als men soms vertelt”. En de gruwelijkheden die wél begaan en goed gedocumenteerd zijn (onder meer baby’s die in hun wieg levend verbrand zijn), waarvan alleen de droge opsomming in het rapport van Amnesty International al misselijk maakt, blijven zo netjes buiten beeld, terwijl tegelijk de Palestijnse ellende wel concreet en gedetailleerd, en dus ‘invoelbaar’ beschreven wordt. Subtiele retoriek, zeer sluw. Of een VRT website-bericht dat titelt dat Israël ‘een school bombardeert’ met vele dode vrouwen en kinderen, terwijl het ging om een schoolgebouw dat als verblijf werd gebruikt (en het feit dat het om een schoolgebouw ging dus geheel irrelevant was), en het precisiebombardement twee
Hamascommandanten viseerde die zich daar tussen de burgerbevolking verschuilden. Een operatie met een duidelijk militair doel werd zo succesvol misleidend voorgesteld als een misdadige aanval op een school en de burgerbevolking. Enzovoort.
Overduidelijk zijn verder de vele ‘versprekingen’ waarbij de politieke en humanitaire kritiek op Israël verschuift naar het Judaïsme en de Joden in het algemeen, en het de kritiek niet echt te doen blijkt om wat er effectief in Gaza en Israël gebeurt, maar om wie de Joden zijn en wat ze in de geschiedenis betekenen. Daarbij duiken dan regelmatig, nauwelijks vermomd, de klassieke antisemitische vooroordelen en clichés op, gaande van de onverdraaglijke pretentie van de Joden die “menen dat ze ‘een uitverkoren volk’ zijn”, tot de bisschop van Antwerpen, die al na enkele weken (9 november 23) meent “niet te kunnen zwijgen” en in een open brief “aan zijn Joodse (dus niet: Israëlische) vrienden” schrijft dat “ook de Palestijnen het recht hebben zich te verdedigen” (wat in de context dus inhoudt: recht hebben op radicalisering, terreur en gruwel) en dat de ‘ontploffing” de Israëli’s het “ideale alibi oplevert” voor hun “slotoffensief”: ”De kinderen moeten dood. De jongeren moeten weg”. De onthutsende suggestie dat Israël de Hamas-raid gretig gebruikt als aanleiding en excuus om onschuldige kinderen te vermoorden herhaalt een van de oudste antisemitische clichés. Of meer recent, in januari 2025, een petitie ondertekend door 6.600 academici en culturele personaliteiten, over “de aanhoudende genocide in Gaza” die nauwelijks verhuld de klassieke, uit het nazi-Duits vertaalde samenzweringsbeschuldiging maakt dat “Israël de internationale rechtsorde ondergraaft” en dit “de veiligheid van iedereen op deze wereld” aantast. De Jood als universele vijand en gevaar voor de mensheid dus, ondertekend door duizenden Vlaamse academici, Rudi Vranckx, en kindvedette Greta Thunberg. En dan zijn er de voortvarende initiatieven voor academische boycot van vooral de UGent en de UAntwerpen, die België al internationaal een stevige antisemitische reputatie hebben bezorgd, samen met een reeks incidenten zoals de tirade van de gevoelige televisiekijkende huisvader Herman Brusselmans die – opnieuw: niet de Israëli’s maar alle Joden – “een mes is hun strot wil steken”, een soort grap waarmee de HUMO-redactie in het geheel geen probleem bleek te hebben, en waarmee de schrijver in de rechtbank is weggekomen omdat satire nu eenmaal zijn ding is - enigszins zoals de Oostenrijkers in 1939, Reuzegom-grappig, de Joden de straat lieten poetsen met tandenborstels. Of het engagement van de acteur-kunstdocent die in Antwerpen zijn glas wijn heeft uitgegoten over een Joodse voorbijganger met de boodschap dat hij Israël mag fucken en de Joden kinderen slachten en vermoorden. En wat te zeggen over het heroïsche-artistieke reenactment van ‘Hamas-verzet’ tijdens het Resistance Festival in Sint-Gillis (9 juni 25)?
Een genocide is de bewuste poging om systematisch een volk uit te roeien. Het project van Hamas en de Iraanse Ayatollahs om het Nabije Oosten Joden-vrij te maken is geworteld in religieuze haat en is openlijk en zelfverklaard genocidaal. De bombardementen op Dresden en de Duitse steden aan het eind van WOII en het bombardement op Hiroshima hebben een verschrikkelijke tol geëist bij de burgerbevolking, en men kan ze achteraf een vorm van disproportioneel geweld en mogelijk zelfs een oorlogsmisdaad noemen, maar ze zijn niet genocidaal. Het was absoluut niet de bedoeling het Duitse of Japanse volk uit te roeien, wel om zo het naziregime uit te schakelen, de oorlog te bekorten en soldatenlevens te sparen. Of het oorlogsgeweld in Gaza en het aantal burgerslachtoffers disproportioneel is in verhouding tot het behalen van de gerechtigde oorlogsdoelen, en (ingeval dat een criterium is) in verhouding tot het aantal gedode Hamas-strijders, moet onderzocht worden.
Maar het gaat evident niet om een genocide. (Als het werkelijk in de bedoeling lag om de Palestijnen systematisch uit te roeien maken de Israëli’s het met hun waarschuwingen, precisieaanvallen en voedselbedelingen zichzelf wel heel moeilijk, ze zouden bijvoorbeeld kunnen stoppen met stroom te leveren aan Gaza). Zeer frapperend is echter, in de woordenstrijd om wat er gebeurd is, in alle petities en interviews en commentaren, van bij de eerste dagen na 7 oktober tot vandaag, het fel insisteren op de termen ‘etnische zuivering’, ‘genocidaal geweld’ en ‘genocide’. Ik zag op de campus van de UA een docent geschiedenis rondlopen met het T-shirt ‘Call it genocide’. Vanwaar dit opvallend insisteren op het woord genocide? De Wereld Morgen heeft het gewaagd uit een artikel de tussentitel te isoleren “dat Israël Palestijnen naar het zuiden van Gaza lokt, net zoals de nazi’s uitgehongerde Joden naar de treinen richting vernietigingskampen lokten, (als) het laatste met bloed doordrenkte hoofdstuk van de genocide” (20 juni 2025). (Dus: ‘hongerige Joden naar de trein naar de vernietigingskampen lokken’ ? De voedselbedelingen als ‘met bloed doordrenkte genocide’, als Vernichtung? Wel wel.) Maar inderdaad, wanneer we blijven herhalen, en zoveel mogelijk experts, journalisten, dichters, politici en ‘getuigen’ laten zeggen dat het in Gaza om ‘etnische zuivering’ en ‘genocide’ gaat, kunnen we in elk geval onszelf er van overtuigen dat de exemplarische slachtoffers van een (door het Westen gepleegde, gefaciliteerde, of zwijgend geaccepteerde, bijna-gelukte échte) genocide nu zélf genocide-plegers zijn. (Jean-Marie De Decker, de man van de straat, heeft het openlijk gezegd in zijn recent interview in Knack: “ze doen het zelf”). En dat is waar het ècht om gaat, dat was wat we nodig hadden! Nu staan we eindelijk quitte. Wanneer zij het zelf doen zijn wij immers van onze schuld verlost, en kunnen ze ons niets meer verwijten! Maar opdat die deal zou lukken is ‘oorlogsmisdaad’ inderdaad niet genoeg, het moet ‘etnisch’ zijn en zeker om ‘genocide’ gaan, anders werkt het niet! Vandaar: call it genocide! Wanneer dat geregeld is kunnen we, met een verkort geheugen en gesust geweten, zélf gaan beschuldigen.
Een Duits auteur heeft ergens geschreven “dat de Duitsers de Joden Auschwitz nooit zullen vergeven”. Het gaat allicht in die richting. In de schaduw van het politiek en humanistisch activisme en het zelfvoldane morele superioriteitsgevoel schuilt, zo blijkt, veel ambivalentie en (zeker ook academisch) antisemitisme. Het heeft zich na de Holocaust een halve eeuw schuldbewust vrij stil gehouden, maar de zekeringen zijn gesprongen, en het is, afgedekt door de massale politieke kritiek op Israël, helemaal terug. Duistere, hypocriete rancune, die nu zijn kans grijpt.
Bart Verschaffel

voorheenCP1234 schreef: ↑2 augustus 2025, 16:57Waar is Bartje Quisling om de genocide die ons land heeft uitgevoerd te veroordelen en compensaties te eisen van de betrokken familie in wiens naam en bevel deze heeft plaatsgevonden !! Voor het geval je de geschiedenisles niet hebt gehad, het gaat over de genocide die ons land heeft uitgevoerd in Belgisch Congo om de Koninklijke familie ( die ons nog steeds zoveel kost ) super rijk te maken; een genocide minstens zo erg als de Holocaust !