Al een tijd lang tracht ik hier een degelijk antwoord op te vinden. Heeft een hospitalisatieverzekering wel zin als je voor een tweepersoonskamer kiest? Mijn man en ik vinden het alle twee prima om in een tweepersoonskamer te liggen. Al jaren betalen we hospitalisatieverzekering, maar als we al eens een factuur van het ziekenhuis te betalen hebben, zijn dit steeds enorm kleine bedragen.
Na mijn poliklinische bevallingen bijvoorbeeld, kreeg ik een factuur van 3 euro van het ziekenhuis, maar wel honderden euro's hospitalisatieverzekering betalen? Het lijkt meer en meer onzinnig. Ik vraag me af of ik dat geld niet beter in een potje stop voor als het eens nodig is. Daarenboven zijn wij allebei geen grote verdieners, dus komen vanaf een bepaald bedrag toch ook in aanmerking voor de maximumfactuur. Toch kijken mensen raar op als je zegt dat je eraan denkt om geen hospitalisatieverzekering meer te nemen. Iedereen is ervan overtuigd dat dit onmisbaar is. Maar als ik dit probeer te staven met bewijzen waarom, vind ik niets.
Heeft een hospitalisatieverzekering zin als je een tweepersoonskamer neemt? (en een beetje spaargeld hebt)
Of nog: bestaan er zeer goedkope verzekeringen die tweepersoonskamer dekken?
Of nog: kan de factuur van een tweepersoonskamer ooit heel duur uitvallen? en dan bedoel ik duizenden euro's? mij lijkt van niet.

Hosp-verzekeringen zijn alleen nuttig als je echt een éénpersoonskamer nodig hebt. Als je op zo'n kamer ligt mogen artsen enz. supplementen vragen, ook de kamerprijzen wordt dan niet volledig door cm terugbetaald.
maar als je een 2-of méérpersoonskamer kiest, mag dat allemaal niet. Bovendien heb je véél kans dat je toch op een éénpersoonskamer terecht komt, omdat alle andere bezet zijn, maar als je er niet voor getekend hebt, betaal je er niets méér voor.
Dus mijn advies is : als je niet echt zwaar ziek bent en je uiterst zeldzaam in een kliniek terechtkomt, géén hosp-verzekering nemen, verloren geld! Tot je 65 kan je er altijd eentje nemen, nà 65 heeft het eigenlijk geen zin meer.

Anderszijds loop je wel de kans om op een meerpersoonskamer sàmen te liggen met vreemden die je niet verstaat, en die van 's morgens tot 's avonds luidruchtige familie ontvangen...

Een hospitalisatieverzekering is mijn inziens inderdaad enkel nuttig als je per se op een eenpersoonskamer wil liggen. Als je je toch goedkoop wil verzekeren, kan je best een HV nemen van de mutualiteit.
Het valt mij ook op hoe vaak er volkomen gedachteloos vanuit wordt gegaan dat een HV onmisbaar is. Op TV ook al een paar keer horen zeggen dat je een HV zeker moet hebben. In vind dat je dat toch wat mag nuanceren.

PS: in veel ziekenhuizen komt het bovendien erg vaak voor dat er geen eenpersoonskamer beschikbaar is. Dan zijt ge dubbel gesjost.

Bedankt voor dit duidelijke antwoord. Precies wat ik dacht! Inderdaad ik heb al op een éénpersoonskamer gelegen ook al had ik hier niet voor gekozen. Maar echt problemen heb ik niet met een tweepersoonskamer.
Er is hier veel onduidelijkheid over. Iedereen neemt een hospitalisatieverzekering uit "schrik" maar snapt het systeem niet. Ikzelf incluus (!) betaal dit al jaren, durf niet echt te stoppen met de hospitalisatieverzekering, want iedereen zegt dat dit zot zou zijn! Maar als ik in het ziekenhuis kom, durf ik ook weer geen éénpersoonskamer kiezen omdat ik denk dat het duur zal zijn. Ik maak dus enkel de verzekeraars rijk, denk ik. Beter die jaarlijkse honderden euro's opzij te leggen?

Ik heb het me ook al afgevraagd.
Maar gelukkig heeft mijn vriendin een gratis hospitalisatieverzekering (geen éénpersoonskamer) via het werk.

Wat het maf betreft, niet alles komt daarvoor in aanmerking.
Gisteren nog een item op tv waarbij de kosten van een ambulance niet in aanmerking komen voor die maf.
Wat er nu juist wel en niet in aanmerking komt voor die maf ... ??

Of nog: bestaan er zeer goedkope verzekeringen die tweepersoonskamer dekken?

Of ze goedkoop zijn, weet ik niet, maar wij hebben dus ook een hospitalisatieverzekering voor een tweepersoonskamer (ethias)

Lang geleden bestond dat zelfs niet, éénpersoonskamers, alléén zalen. Een vierpersoonskamer was toen al een grote luxe. Maar ja, toen liep je ook niet de kans dat je naast drie turken en marokkanen lag, die denken dat de kliniek van hén is!

t is beslist, we stoppen met de hospitalisatieverzekering. Misschien terug aansluiten al we wat ouder zijn om eventueel éénpersoonskamer te dekken.

Goed gedaan ecco! Procifiat! En denk ineens ook eens aan de andere overbodige verzekeringen die je misschien ook hebt....opzeggen die handel!

En nog een goede raad : als je nà uw 65ste toch in de kliniek terechtkomt tussen ongemanierde kamergenoten, dan kan je ze altijd buitenhoésten,rochelen en snurken...begrijp je?

Als je in Ukkel in het Edith Cavelziekenhuis ligt ( dr. Wijnen van de orde van geneesheren vroeger, was er ooit nog afgevaardigd bestuurder ), op een kamer alleen ligt dan weet je wel wat je kwijt bent ; de erelonen maal 10
( dat is niet de opleg maal 10 , maar wat de dokter normaal aanrekent maal 10 )

ecco schreef:t is beslist, we stoppen met de hospitalisatieverzekering. Misschien terug aansluiten al we wat ouder zijn om eventueel éénpersoonskamer te dekken.

Als je later weer gaat aansluiten ga je -op basis van jouw hogere leeftijd bij aansluiting- een véél hogere premie moeten betalen, het is de vraag of je dan wel winst gedaan hebt. Hou er ook rekening mee dat intussen uw ziektebeeld kan wijzigen en dat verzekeringen niet alles meer gaan dekken wat betrekking heeft op -of voortvloeit uit- ziektes dat dateren van voor de aansluiting. Als je ziek moest worden en je wil je dan aansluiten kan het ook zijn dat je de eerste X-maanden niet kan 'genieten' van de dekking. (soms 3-6 maanden)

Wat betreft de tweepersoonskamer.
Voor sommige zaken (operaties waarbij meer privacy bij komt: bvb. operaties aambeien) is het soms plezanter om alleen te liggen. Dan heb je ook onbeperkte en exclusieve toegang tot het toilet op de kamer. En kan je d'er zo vaak naartoe als je maar wil en zo lang je maar wil, geen vervelend gevoel bij geurtjes.

Bij operaties worden de anderen op de kamer vaak niet op dezelfde dag geopereerd (en zijn niet in dezelfde conditionele toestand), je zal maar als 'goeie' naast zo'n 'héle slechte' liggen, of 'n snurker die je de ganse nacht wakker houdt, of één die gans de dag door véél bezoek krijgt als jij net een héél zware ingreep hebt ondergaan. Of 37 kinderen die telkens op bezoek komen en overal op springen, een oude vent die gans de nacht roept : "Zuster, ik wil naar huis, ik wil hier weg, Zuster ??" .. Nee, toch maar alleen. Tv'tje op als je zelf wil ed... luxe.

Niet alle HV werken op basis van een éénpersoonskamer, misschien kan je dat bekijken met de verzekering of er -tegen lagere bijdrage- geen downgrading mogelijk is met dezelfde faciliteiten maar met de beperking voor een tweepersoonskamer? Op die manier blijf je beschermd (verzekerd) en is het probleem met uitsluiting van ingrepen (bij heraansluiting later) van de baan.

Het feit dat het H-verzekerd bent zorgt er niet voor dat je uitgesloten bent van terugbetaling uit het MAF. Ik ken mensen die met hun HV in combinatie met het maf geld verdienden ipv geld moesten betalen voor hun ziekte.
Dat is geen situatie om jaloers op te zijn, persoonlijk verdien ik het véél liever met hard te werken maar het is maar om een beeld te geven van de situatie.

De kunst is om ongeveer in te schatten wat het juiste instapmoment is in je leven. Buiten enkele uitzonderingen weet iedereen toch ongeveer wat zijn eigen gezondheistoestand is. Ook het risico op ongevallen kan je min of meer inschatten. Een vroeggepensionneerde, kerngezond en in goede doening, die geen gevaarlijke sporten doet of zo, loopt bijna 0% risico op een ongeluk. Dus om dan jàrenlang HV te betalen vind ik een beetje zot. Voor kleine ongelukken, gebroken arm of been, lig je amper één dag in de kliniek. Goedkoper om dat uit eigen zak te betalen, àls je tenminste op een éénpersoonskamer wil liggen.
Conclusie : het al-of-niet nemen van een HV is afhankelijk van je persoonlijke situatie. Luister niet naar dokters- en ziekenkaspraatjes want die gaan maar één richting uit : je bang maken. Dat is trouwens de basis van àlle verzekeringen.

waarom zou je accepteren de kamer te delen en te slapen met mensen die je niet kent? gewoon om wat geld uit te sparen? mijn privacy en rust is mij meer waard

Een hospitalisatieverzekering lijkt niet nuttig tot je plots chronisch ziek wordt en je gelukkig prijst dat je er 1 had. DKV heeft mij vorig jaar exact 618,89 EUR uitgekeerd én hierbij moet je in je achterhoofd houden dat ik *steeds* meerpersoonskamers neem! In dit bedrag zitten een deel remgeld voor peperdure medicatie in het ziekenhuis die de overheid niet terugbetaald en een deel van het bedrag voor generische medicatie (het origineel smaakt vies en is moeilijker in te slikken) die ik bij de apotheker koop en ook niet volledig wordt terugbetaald door de overheid. Aangezien het een chronische ziekte is, worden jaarlijks zulke bedragen terugbetaald. Dit is trouwens nog niet eens de duurste chronische ziekte...

soja schreef:waarom zou je accepteren de kamer te delen en te slapen met mensen die je niet kent? gewoon om wat geld uit te sparen? mijn privacy en rust is mij meer waard

Al mijn opnames vorig jaar waren overdag en ik was steeds wakker in de gemeenschappelijke kamer. Als er al lastige mensen zouden zitten, dan zou ik gewoon mijn oortjes insteken om een filmpje op mijn smartphone te kijken.

Uajwjm schreef:De kunst is om ongeveer in te schatten wat het juiste instapmoment is in je leven. Buiten enkele uitzonderingen weet iedereen toch ongeveer wat zijn eigen gezondheistoestand is. Ook het risico op ongevallen kan je min of meer inschatten. Een vroeggepensionneerde, kerngezond en in goede doening, die geen gevaarlijke sporten doet of zo, loopt bijna 0% risico op een ongeluk. Dus om dan jàrenlang HV te betalen vind ik een beetje zot. Voor kleine ongelukken, gebroken arm of been, lig je amper één dag in de kliniek. Goedkoper om dat uit eigen zak te betalen, àls je tenminste op een éénpersoonskamer wil liggen.
Conclusie : het al-of-niet nemen van een HV is afhankelijk van je persoonlijke situatie. Luister niet naar dokters- en ziekenkaspraatjes want die gaan maar één richting uit : je bang maken. Dat is trouwens de basis van àlle verzekeringen.

Of je een chronische ziekte gaat krijgen kun je meestal niet voorspellen. Dat sluipt onaangekondigd je leven binnen. In mijn situatie betekende dat vorig jaar 10 dagopnames en dat valt nog goed mee aangezien ik van sommige "collega chronisch zieken" hoor dat ze een klantenkaart hebben voor een tweewekelijks bezoek.