Wij Spaargidsers babbelen over beleggen zoals andere mensen over sport of het weer, maar we vergeten dat een groot deel van de bevolking er zelfs niet toe komt om op het einde van de maand wat geld over te houden.

Een vriendin zei mij onlangs hetzelfde, maar zij heeft wel een kuisvrouw, wij niet ... sparen is ook een eigenschap.
Sommigen zijn er goed in anderen niet, net zoals sport, studeren, etc ...

Ik besef wel dat er ook echt mensen met te weinig geld zijn, maar sommigen zouden wat meer moeten willen

Kevva schreef: ↑7 mei 2018, 19:50Als ik mijn geld die maand al belegd heb, kan ik ook niet zomaar een factuur van 1000 euro betalen hoor.

Spaargeld heb je dan niet?

Dat spaargeld zal als margin voor de optieposities moeten dienen ?

Er zijn inderdaad mensen die het echt moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen maar er zijn er heel heel veel die wel zouden kunnen sparen als ze eens wat meer hun verstand zouden gebruiken. Ik zie het ook op mijn werk. Ze verdienen evenveel als ik maar als hun frigo kapot is kunnen ze geen nieuwe kopen, ze moeten lenen om een bakfiets te kopen, enz. Maar de grote jan uithangen op cafe, een dure iphone voor de snotters van 12 jaar en een bmw op een dikke afbetaling gaat wel

Er zijn ook mensen die niet willen sparen. Yolo.

Zelfprobeer ik minstens 5.000 euro ad kant te houden per jaar. Maar ik heb geen kinderen. Als ik 2 kinderen had en 400 euro alimentatie moest betalen of wat dan ook, dan zou ik mijn levensstijl moeten aanpassen. Niet makkelijk als je het goed gewoon bent...

Jaja yolo. Tot ze ziek worden of eens een andere ernstige tegenslag meemaken. Het is dan rap gedaan met yolo.

Ik spaar nog altijd van een uitkering.
Het grote verschil is dat ik in mijn eigen huis woon en niet moet huren.
Wie nog moet huren of afbetalen op het moment dat hij in een sukkelstraatje raakt, heeft het alles behalve breed.
Als je je een beetje voorzien hebt, ben je dat veel minder of helemaal niet.
Met de meerderheid die zijn rekeningen niet op tijd kan betalen heb ik zelf geen medelijden. Vaak gebeurt het bij mensen die met 1000 euro meer inkomen per maand ook niet genoeg zouden hebben. Zo ken ik er ook genoeg.

Ik ken mensen waarvan het hele gezin een gsm heeft van minstens 500 euro, ze rijden met een Volvo XC90 en BMW 3-reeks maar ondertussen wel het handje uitsteken naar de mutualiteit (verhoogde tegemoetkoming). Lekker breed laten hangen voor de buitenwereld maar in het huis waarschijnlijk elke euro (voor levensnoodzakelijke dingen) 14x moeten omdraaien?

@ Kevva, dit zou een gezin kunnen zijn waarvan de hoofdverdiener een arts-specialist is met een BVBA met jaarlijks bruto inkomen van 500.000€ en zijn bijhorende XC90 om wat onkosten te maken. De vrouw des huizes die wat rond rijdt met een BMW3 reeks. Iedereen een Iphone 7-8-9-10. En eventueel een verhoogde tegemoetkoming van de mutualiteiten, waar ze hoogstwaarschijnlijk recht op hebben.

Wat is nu het probleem?
Maak er geen karikatuur van aub.

TNTim schreef: ↑7 mei 2018, 21:25

Kevva schreef: ↑7 mei 2018, 19:50Als ik mijn geld die maand al belegd heb, kan ik ook niet zomaar een factuur van 1000 euro betalen hoor.

Spaargeld heb je dan niet?

Ik snap niet dat er spaargidsleden zijn, die nog altijd niet beseffen dat ze hun laatste 1000 euro niet in beleggingen moeten stoppen, maar dat ze altijd een reserve moeten voorzien waar ze in noodgevallen onmiddellijk over kunnen beschikken.

->Dit onderwerp gaat, spijtig genoeg, over landgenoten die écht geen geld hebben. En dit komt lang niet bij allemaal door hun eigen fout, maar meestal door opeenvolgende zware tegenslagen.

Dat ze niet sparen komt niet altijd doordat ze geen inkomsten hebben of tegenslagen hebben gehad, maar omdat ze alles wat binnenkomt opdoen. Zoals wij de ingesteldheid hebben om te sparen voor later, zo hebben andere mensen de ingesteldheid om als ze geld hebben, het direct uit te geven.

Ik kan momenteel niet sparen. Ik geef dus inderdaad evenveel uit als wat er binnenkomt. helaas weinig andere keuzes, of het moet drastisch zijn. Door "tegenslag" ben ik plots alleenstaande; Ik heb beslist huis te houden (kon het inderdaad ook verkopen en erna huis huren). Dat heeft natuurlijk zijn consequenties. Ik beschouw eigen huis wel als een soort investering voor later.
Mijn pensioenspaarfonds wordt nog bijgevuld, maar voor de rest weinig over. Laat de inflatie maar komen!

Maar het is niet dat ik met een gat in mijn hand loop. Ik moet de komende jaren nu eenmaal gewoon wat letten op mijn uitgaven.

Natuurlijk zijn er ook velen die niet tot sparen kunnen komen, doordat ze alles opdoen wat er binnenkomt. Maar je mag daarom nog niet iedereen met de vinger wijzen, als je hun persoonlijke situatie niet kent.

Jaloersheid op anderen die blijkbaar méér krijgen? Het is niet altijd wat het lijkt van buitenaf!
Ik zou bijvoorbeeld niet graag recht hebben op een verhoogde tegemoetkoming, want dat zou betekenen dat ik in zeer slechte gezondheid verkeer. Mijn (stief)zoon hebben ze zijn verhoogde tegemoetkoming terug ingetrokken, ondanks dat hij 40% invalide verklaard werd door een arbeidsongeval + dat hij al meer dan 10 jaar onder psychiatrie verblijft.

Een nicht van mij, werd jarenlang in onze gemeente als profiteur afgeschilderd omdat ze niet kon gaan werken (ziekenkasgerechtigd) en tóch naar de kermis kon gaan... Tot ze op een dag in een rolstoel naar de kermis begeleid werd. Toen pas stopte het geroddel: MS is een vreselijke ziekte die zeer langzaam verergert.

Slechts een paar voorbeelden uit mijn eigen omgeving, maar iedereen zou beter eerst eens nadenken, en niet alleen naar de buitenkant van andere gezinnen kijken.

anonymous schreef: ↑8 mei 2018, 08:36 Jaja yolo. Tot ze ziek worden of eens een andere ernstige tegenslag meemaken. Het is dan rap gedaan met yolo.

Als je heel je leven bang zit af te wachten op die mogelijke ernstige ziekte die niet gedekt wordt door de ziekteverzekering en/of een aanvullende verzekering of die mogelijke ernstige tegenslag, waar je toch geen vat op hebt, verhoogt de mogelijkheid dat je meer dan één keer gaat leven niet hoor.
Ondanks een geboorte in de lagere middenklasse, enkele kinderen later, een officiële scheiding met 50/50 verdeling, enkele onofficiële relaties later , een redelijk risicovol leven (volgens de statistieken zelf, heb ik dat zo niet ervaren), een inkomen ergens in de buurt van de mediaan heb ik me toch nooit iets te kort moeten doen en slaag ik er al decennia lang in om "te sparen" (gewoon omdat mijn inkomen hoger is dan de levensstandaard die ik gewoon ben).
En hoe meer jaren achter de rug hoe groter het besef dat yolo bijna afgelopen is en bang afwachten op het onvermijdelijke geen zin heeft. Reden te meer om er nog meer voor te gaan en minder "aan later" te denken.
De twee combineren lijkt me dus helemaal geen onoverkomelijke moeilijkheid. Wat ik gehad heb zal niemand mij nog afnemen. Wat nog komen gaat (ten goede of ten kwade) weet niemand. Geen zin dus in afwachting te blijven.
Eigenlijk is het basic nogal simpel: geef nooit meer uit dan wat er binnenkomt en je voorkomt al veel problemen. Pas je levensstijl en behoeften aan wat er voorhanden is en je zult nooit in grote problemen komen.
Uiteraard zijn er gevallen die onoverkomelijke tegenslag hebben. Net zoals er gevallen zijn van mensen die stoemelings rijk worden. Maar dat zijn de twee uitersten en zeker niet de meerderheid. En al heel zeker niet in een verzorgingsstaat als de deze. Er schort het een en ander aan maar als je een beetje over de grenzen kijkt zijn zelfs die tekortkomingen heel relatief.
Miserie en geluk zie je overal. Beiden bij zowel de financieel welstellenden als de meer onvermogenden. Mijn ervaring, door met beide uitersten en alles daar tussen op regelmatige basis in aanraking te komen, is wel dat je je eigen voorspoed of ongeluk (onafhankelijk de financiële kant daarvan) grotendeels zelf in de hand hebt. En als je een ander de duvel wenst aan te doen je uiteindelijk daar zelf ook de dupe van wordt.